Charlotte Vanden Eynde
Charlotte Vanden Eynde(1975, België) is danseres, choreografe, videokunstenares en actrice. Zij liet voor het eerst van zich horen tijdens haar opleiding aan P.A.R.T.S., met creaties als de solo Benenbreken, het duet Zij Ogen en het kwartet Vrouwenvouwen.
Sindsdien trok zij de aandacht met intieme en persoonlijke producties. In 2000 maakte zij het duet Lijfstof, in samenwerking met Ugo Dehaes. Ook met theatermaker Jan Decorte werkte ze samen: voor Amlett, Cirque Danton en Cannibali! In 2002 danste ze mee in Most Recent, een dansvoorstelling van Marc Vanrunxt, en verbreedde ze haar horizonten als hoofdrolspeelster in Meisje, de debuutfilm van de Brusselse cineaste Dorothée van den Berghe. Daarvoor kreeg ze een nominatie voor Beste Belgische Actrice 2001/2002 en ontving ze op het filmfestival van Amiens de Prix d’Interprétation Féminine.
In 2002-2003 volgde ze een deeltijdse opleiding video- en filmkunst aan het KASK in Antwerpen. Deze opleiding gaf in 2003 rechtstreeks aanleiding tot de creatie van het duet MAP ME, in samenwerking met Kurt Vandendriessche. In die voorstelling spelen videobeelden een prominente rol. Het duo kreeg er de Creatieprijs Dans 2003 van het SACD-België voor. MAP ME toerde vier jaar doorheen Europa en sloot in september 2007 af met een tour in de VS. In 2004 volgde de video-installatie Baby.
In 2006 zocht Vanden Eynde opnieuw de pure beweging op met Beginnings/Endings, een voorstelling voor zes dansers. Datzelfde jaar creëerde ze de video-installatie Verroeringvoor het Museum Dhondt-Dhaenens in Deurle. Het werk was ook te zien op de Poëziezomers van Watou. In 2007 creëerde zij een choreografie voor de theatermonoloog Het was zonder twijfel een ongeluk van Natali Broods en tg STAN. Op vraag van het zomerdansfestival Dansand, op het strand van Oostende, maakte zij in 2008 de eenmalige performance Persdrang. In 2009 was zij de coach van de theatervoorstelling Honger van Elke Boon en Dolores Bouckaert, een productie van CAMPO.
In 2009 keerde ze terug naar de dans met I’m Sorry It’s (Not) A Story,een opmerkelijke solo waarin het (her)ontdekken van zichzelf centraal stond en waarin ze afstand nam van de bewegingstalen die haar lichaam als danseres hebben gevormd en getekend. In 2011 volgde een andere solo: Shapeless. Daarvoor ging ze in dialoog met het vocabularium dat zij zich in de loop der jaren eigen had gemaakt. Ze vertrok van zuiver fysieke, formele en dynamische aspecten van de beweging en tastte de grenzen van de abstractie af, zonder daarbij de emotie uit te sluiten. In 2015-2016 presenteert ze beide voorstellingen als een double bill, onder meer in STUK en Kaaitheater.
Samen met beeldend kunstenares en actrice Dolores Bouckaert maakte Charlotte Vanden Eynde in 2014 Deceptive Bodies, waarin zij focussen op de raadselachtige en bedrieglijke taal van het lichaam. ‘Als levende speelgoedpoppen nemen ze elkaar onder de loep, testen elkaars (pijn)grenzen en rijden als paradepaardjes op houten paletten over de scène. Wat een onschuldig spelletje lijkt, wordt al gauw een manipulatie en sensueel machtsduel’, aldus Charlotte De Somviele in De Standaard.
Van 2003 tot 2016 zat ze onder vleugels van wpZimmer met haar voorstellingen MAP ME (2003), I’m Sorry It’s (Not) A Story (2009) en Shapeless (2011).