PROJECT

Na ‘Eskimo‘ (2010) – een choreografie die ik met en voor zes performers heb gemaakt – heb ik artistiek gezien de behoefte om alleen met andere kunstenaars samen te werken. How not to be understood is in zekere zin zowel een achterwaartse als een voorwaartse beweging in mijn artistieke parcours, in die zin dat ik na lange tijd niet samen met een andere kunstenaar aan het co-creëren ben en het mijn eerste solowerk is dat ik ooit heb gemaakt.

Ik weet niet of solo wel het juiste woord is, want ik heb de indruk dat ik met iets, of in ieder geval met een som der dingen, samenwerk.

In dit project benader ik Kunst als Spirit. Een Spirit die de kunstenaar omringt en die tijdens het proces voortdurend actief is en op onvoorspelbare wijze tevoorschijn komt – alsof hij uit een schijnbare ruimte van het niets verschijnt. Het vormloos zoeken naar een vorm, het oneindig zoeken naar het eindige (vorm) en opnieuw naar het oneindige via de kijker.

Om deze aanwezigheid te begrijpen werk ik aan het idee van een verzameling. Een verzameling bestaande uit teksten, geluiden, video’s, stoffen, dans en beelden van kunstwerken. Ik ben geïnteresseerd in hoe ik door middel van deze verzameling van fragmenten en stukken de Spirit kan creëren – een aanwezigheid in voortdurende beweging die volgt, beïnvloedt, verschijnt en met mij samenwerkt bij het vormgeven van dit werk – als een Onzichtbare dramaturg.

Nog geen solowerk of een solowerk dat nog moet komen, ‘How not to be understood’ is een liefdesrelatie met de kunst. Liefde als een overgang naar de ander, een proces van alteriteit, van deterritorialisering, een uiterlijke ervaring in de veelheid van de ander, een creatieve kracht. Kunst als Liefde.