PROJECT

Duet for two string trios is een samengaan van pure dans en muziek, vol intimiteit en lyriek, intens en ontregelend, zoals de tijd waarin we leven.

Deze nieuwe creatie van Claire Croizé wordt gemaakt op uitnodiging van en samen met het vermaarde Goeyvaerts Strijktrio, dat bestaat uit Fedra Coppens (viool), Kris Matthynssens (altviool), Pieter Stas (cello). Twee van Claire’s vaste dansers, Emmi Väisänen en Jason Respilieux, voegen hun stem toe aan de compositie.  De muziek van Wuorinen, beïnvloed door Stravinsky en verwant aan Schoenberg, voert ons mee naar een wereld die niet in een hokje past. Deze wereld, complex en verwarrend als ze is, maakt het bestaan van dans mogelijk.

“Eind 2018 werd ik gevraagd door het Goeyvaerts Strijktrio om een dansstuk te creëren voor twee strijktrio’s van Charles Wuorinen,” zegt Claire. De bekende Amerikaanse componist won in 1970, toen als jongste componist ooit, de Pulitzerprijs voor muziek. Het eerste strijktrio, uit 1968, werd oorspronkelijk begeleid door een choreografie van Jean-Pierre Bonnefoux, uitgevoerd door dansers van het Pennsylvania Ballet. Helaas is deze choreografie spoorloos verdwenen. Vijftig jaar later gaf het Guggenheim Museum in New York Wuorinen de opdracht om een tweede strijktrio te creëren, om zijn 80ste verjaardag te vieren. Beide trio’s werden in november 2018 door het Goeyvaerts Strijktrio gepresenteerd in het Guggenheim, in het kader van ‘Works & process’. Met Duet for two string trios maken we een lang gekoesterde droom waar om terug dans toe te voegen aan deze muziek. Dat maakt van deze voorstelling ook een eerbetoon aan de in 2020 overleden Wuorinen.

Wuorinen omschreef het eerste strijktrio als ‘een werk in één beweging, met langzaam ontvouwende lijnen en een aanzwellende dramatiek, dat steeds complexer wordt’. Het is een kort (20’) maar monumentaal werk, dat voor de muzikanten een echte technische uitdaging vormt en weinig ruimte laat voor interpretatie, terwijl het tweede trio meer vrijheid biedt. De twee stukken delen muzikaal materiaal, maar door de halve eeuw die ze scheidt is dit zo getransformeerd dat het amper te herkennen valt. “Beide stukken hebben een sterke spanningsboog, doorspekt met lyrische passages. Voor mij zijn ze een spiegel van onze tijdsgeest en van mijn eigen gevoelens in deze verwarrende periode: tussen spanning en angst, verlies en verwarring, herinneringen aan het verleden, en een heden zonder referentiepunten. De intieme vorm van de strijktrio’s, hun puurheid en naaktheid, trok me meteen aan. Om die intimiteit te bewaren voeg ik slechts twee dansers toe aan de bezetting. Ik wil me richten op een pure vorm van dans, die aansluit bij het karakter van het muziek en dezelfde vragen, texturen, intonaties en gevoelens deelt.”

Claire kan hiervoor bouwen op een lange ervaring met hedendaagse klassieke muziek, te beginnen bij Chant Eloigné(2012), gebaseerd op composities van Schönberg, Webern en Berg. “De periode waarin zij leefden en werkten, het begin van de 20ste eeuw, was net als deze tijd turbulent, onzeker en vol grote kantelingen op esthetisch en maatschappelijk vlak. Ook Wuorinen bouwt voort op deze erfenis, wat zijn composities voor mij erg actueel maakt, en interessant om te ensceneren voor een publiek. Hij trachtte het verleden niet uit te wissen, maar bouwde erop verder.”

Wuorinens composities staan bekend voor hun complexe muzieknotatie en de virtuositeit die ze vereisen. Ze vragen een intens fysiek engagement van de muzikanten, zodat de vitaliteit en energie van hun lichamen afspat. In Duet for two string trios wil Croizé die virtuositeit en exuberante muzikaliteit weerspiegelen in de complexiteit van het dansmateriaal, de snelheid van de uitvoering, de schoonheid en gratie van de bewegingen. “Wuorinen probeerde niet om zijn emoties om te zetten naar muziek, maar slaagde erin om via zijn muziek emoties te creëren. Zo ook wil ik de gevoelsbeleving van de dansers en het publiek prikkelen via de mechaniek van het lichaam, abstracte bewegingen, techniek en virtuositeit. Mijn doel is, zoals steeds, om schoonheid te creëren door muziek en dans samen te brengen in een delicaat evenwicht, waarbij de dans d muziek niet zomaar illustreert, maar een heel eigen stem heeft.”