We praten, en in feite wordt er over ons gepraat. Het zijn de tijden die spreken; de ideologie ervan doordringt onze woorden en beïnvloedt ons leven. We geloven dat we handelen en dat er naar ons gehandeld wordt. Door op een impressionistische manier woorden uit de wereld van het werk en diens organisatie samen te brengen, creëert Ariane Loze een show waarvan de vreemdheid verrast.
© Mathilde Delahaye 
De eerste zinnen zouden ons kunnen doen denken aan stukjes van de gesprekken die tijdens een cocktailparty worden uitgewisseld, we herkennen het hedendaagse all-entrepreneurship vermengd met een ideologie van ideal-management. Achter deze dialogen schuilt een reflectie over het werk, de beperkingen ervan en de ruimte van vrijheid die iedereen zoekt binnen het kader dat hij creëert of ondergaat. En hoe zit het met de mensen die werken? Praten ze over werk of productiviteit, passie of flexibele uren?
Met een nauwkeurig en diepgaand welwillend oog, observeert Ariane de wereld waarin we leven en brengt daarover verslag uit met haar stem, haar gebaren, haar lichaam – waarbij ze zich laat kruisen door de woorden van iedereen.
Als gast op een filmset in wording ontdekt de toeschouwer verschillende personages die tot leven komen op het podium, dat tegelijkertijd ook als filmset dient. Ariane Loze, die afwisselend de verschillende aanwezige personages speelt, neemt de toeschouwer mee in een gefragmenteerde tijd, als de rushes van een film.
Het stuk, Business Happiness, getuigt ook van onze relatie met de tijd. Hoeveel tijd besteden we aan ons werk? Hoe kijken we naar de tijd die overblijft wanneer onze werkdag voorbij is?
In de jaren zeventig, kondigde Ivan Illich, een denker van de politieke ecologie, op precieze en indrukwekkende wijze de gemoedstoestand aan van de maatschappij waarin we vandaag de dag leven: “De uitwisselingswaarde van tijd neemt de eerste plaats in, zoals de taal laat zien. We hebben het over tijd die wordt besteed, gespaard, geïnvesteerd, verspild, goed wordt ingezet. De maatschappij hangt aan elke persoon een prijskaartje dat zijn of haar waarde per uur aangeeft. Hoe sneller we gaan, hoe groter het prijsverschil wordt. Er is een omgekeerde correlatie tussen gelijkheid van kansen en snelheid.” Ivan Illich, Energie en Equity, Ed. Seuil, 1975.
Zijn we in staat om op volle snelheid te leven en op dezelfde manier sensaties te voelen? Hoe evolueert ons zelfbewustzijn in het licht van deze ambitie om ons leven volledig onder controle te houden, terwijl het net toeval en de grillen van het leven zijn die ons leven extra smaak geven?