PROJECT

Kunnen we eschatologie niet zien als iets dat deel uitmaakt van de theologie, maar als oeroude climax technologie? Niet als aanklachten tegen de geschiedenis in scholastieke religieuze angst, maar als kunstige sciencefictionverhalen die oude mensen hebben over hoe de tijd voortschrijdt? Het eindtijddenken, een combinatie van angst en passie, zowel bemiddelend als contingent, berekenend en niet-identificeerbaar, problematisch en krachtig, verbuigt en verdiept de literatuur. Alle eschatologische teksten en apocalyptische gedichten weerspiegelen op de een of andere manier hun status als fictie. Met dit genre bevinden we ons in een niet-seculier mytho-episch mixed-media land van verhalen over de zin van “laatste dingen”.

Door eschatologie als iets poëtisch te beschouwen, kunnen we dicht bij de begrippen vernietiging, woede, extase, waanzin, misleiding, desertie, besmetting en eeuwigheid komen.
Bij het verkennen van de eschatologische verbeelding ligt onze belangstelling bij de grenzen van onze aanpassing, de grenzen van onze inbedding in de wereld. Wij stellen voor te experimenteren met eschatologische reservoirs van verbeelding als een van de allereerste vormen van ‘systeem-denken’ – het idee dat er een universeel samenhangend schema aan het werk is (bijvoorbeeld visueel opgevat in het wiel van de tijd of de wereld als een slang met negen koppen). Samen met de feministische netwerktheoreticus Katie King vragen Sina Seifee en Jassem Hindi zich af hoe oudere modellen voor het bestuderen van de eindtijd ons vandaag kunnen informeren over wereldwijde herstructurering en klimaatverandering.