Na Flamer – haar dansant duet met broer Lander – maakt danseres en choreografe Femke Gyselinck de muzikale dansvoorstelling Moving Ballads, op zoek naar ongehoorde verhoudingen tussen popmuziek en hedendaagse dans, lyrics en lyriek, uitbeelding en verbeelding, choreografie en improvisatie.
Moving Ballads neemt het woord ‘ballad’ letterlijk: in etymologische zin een gedanst lied, bewogen lyriek. De lier wordt vervangen door een batterij synthesizers, bespeeld door de vier performers: drie dansers, één pianist-componist. Die laatste, Hendrik Lasure, componeerde een ballad die muzikaal en tekstueel het grillige en rijke oeuvre van Joni Mitchell omspeelt. Van dat ene nummer brengen de vier performers een reeks variaties, van strikt muzikaal, tot in stilte gedanst.
Het principe van variatie nodigt de toeschouwer uit om lijnen te trianguleren tussen muziek, woorden en de bewegingen, verschuivingen te detecteren in betekenis(geving), en zo de lijven te gaan ‘lezen’ als betekenisdragers. Moving Ballads zoekt naar het niemandsland waar bewegingen net niet sprekend worden, waar een fysieke vorm van retoriek gestalte krijgt, om die vervolgens weer uit het verband te dansen.
Femke Gyselinck hanteert choreografische principes die streven naar een evenwicht tussen organisatie (Joni Mitchell: ‘fluid architecture’) en fysieke individualiteit, tussen gestileerde beweging en achteloosheid. Centraal staat het contrapunt dat wordt gevormd door de individuele dansers, en hoe elk van hen op een hen kenschetsende wijze fysieke zeggingskracht vindt, en gestalte geeft aan woorden. Flirtend met uitbeelding, daily movements en gesticulatie brengen de performers de woorden in beweging, betekenissen worden heel even tastbaar, aangeraakt en bekrachtigd, waarna de concreetheid van een uitbeelding opnieuw overhelt in het abstracte van louter lijfelijkheid. Want een gesticulerend lichaam is vaak veelzeggend, maar kan niet sluitend spreken, waardoor betekenissen nooit kunnen stollen, steevast in beweging blijven, en meteen weer vloeibaar gemaakt worden. In de woorden van Joni Mitchell: ‘I’m fluid. You know. Everything I am I am not.’