Nadat hij in 2010 de eerste prijs won bij het concours Danse Elargie, kreeg Noé Soulier de opdracht om aan de slag te gaan met vier dansers van het Franse Ballet du Rhin. Noé vertrekt daarbij van de balletpantomime, waarbij het verhaal dat in het stuk centraal staat helemaal wordt uitgebeeld door de dansers zelf. Als bewegingstaal vergaand beïnvloed door de logica van het gesproken woord, geldt pantomime vandaag als één van de meest ouderwets aandoende aspecten van het ballet. Toch biedt net die spanning tussen beweging en taal, tussen conventie en imitatie, de mogelijkheid om het proces te thematiseren waarmee we betekenis toekennen aan de wereld rondom ons. Door de geijkte codes van de pantomime minimaal te verstoren worden lichamen in D’un pays lointain bron van meerduidige betekenissen die elkaar aanvullen, tegenspreken of zelfs beïnvloeden. Als een fysieke polyfonie plaatst D’un pays lointain betekenis niet langer in de boodschap zelf, maar in de ruimte tussen de mededelingen, en tussen het zichtbare en hoorbare.