PROJECT
Verborgen gezichten
Ik zou graag over klokken vertellen aan de mensen
Over de fragiliteit van de mechanismen
De engheid van de veringen
De donkere kanten van de tandwielen
Tegenwoordig staat niemand stil bij de betekenis van een klok
Misschien zijn de mensen daarom verdrietig?
Ze voelen niet welk leven er zit achter de kleine wijzer en de grote wijzer!
Ik zou graag het geheim van de klokken delen met de mensen.
Dan zouden ze hun ogen openen.
Dan konden ze misschien hun eigen verhaal maken en vertellen.
De Turks-Belgische regisseur/theatermaker Mesut Arslan (Onderhetvel) maakt met Verborgen Gezicht een theaterbewerking van ‘Gizli Yüz’ (‘Het verborgen gezicht’), het enige filmscenario van de Turkse auteur en Nobelprijswinnaar Orhan Pamuk. Arslan werkt voor zijn beeldende tekst- en lichtchoreografie samen met een Vlaams-Turkse acteursploeg en met scenograaf Erki De Vries.
Van 1985 tot 1989 schreef Pamuk Het zwarte boek, een ingenieus geconstrueerde roman, doorvlochten met mysterieuze sprookjesachtige verhalen. Eén verhaal hieruit, ‘Verborgen Gezicht’, heeft Pamuk uitgewerkt tot filmscenario voor de bekende Turkse regisseur Ömer Kavur. De film kreeg onderscheidingen in Montreal en Antalya onder meer voor het beste scenario. Mesut Arslan laat zich voor zijn voorstelling inspireren door deze surreële film.
In ‘Verborgen Gezicht’ krijgt een fotograaf van een vrouw de opdracht om ‘s nachts mensen te fotograferen in de bars van Istanbul. Terwijl hij vooral geïnteresseerd is in de vrouw, is de vrouw gefascineerd door de gezichten van de mensen op de foto’s, en in het bijzonder door één man, die horlogemaker blijkt. Als de vrouw verdwijnt, gaat de fotograaf op zoek naar haar. Zijn zoektocht doorheen verschillende steden brengt hem in aanraking met klokkentorens, horlogemakers, filmbeelden, en een dief van verloren dromen.
Arslan zal niet enkel de scenariotekst van Pamuk gebruiken, maar de hoofdthema’s van het verhaal -identiteit, tijd, perceptie- ook verbeelden door middel van een atypische rolverdeling en een zeer aanwezig scenografisch lichtconcept. Twee mannen (Yves De Pauw, Tom Van Landuyt) en twee vrouwen (Lotte Heijtenis, Deniz Polatliglu Cohen) met een uiteenlopende achtergrond en fysionomie zullen in wisselende rollen de hoofdpersonages, hun commentator of hun onbewuste ik vertolken. Een ingenieuze lichtchoreografie van bewegende TL-lampen zal, net als een foto of een film, in een aaneenschakeling van momentopnames de blik van de toeschouwer sturen, door telkens slechts gedeeltes van de ruimte en acteurs te belichten. Via tekst, rolwisselingen, choreografie en licht brengt Arslan zo de ‘verborgen gezichten’ van de personages naar boven.