PROJECT

The Third Room is een samenwerkingsproject rond het begrip ‘low-intensity geweld’. Het begrip Low Intensity Violence wijst op geweld(en) die niet onmiddellijk voelbaar of zichtbaar zijn, maar wel ons dagelijks leven doordringen: geweld(en) die niet onmiddellijk duidelijke fysieke of psychologische schade aanrichten, maar door de tijd, herhaling en erosie een schadelijke impact hebben. Het werk ontvouwt zich vanuit het ethische standpunt dat ieder mens intiem vertrouwd is met geweld door het loutere feit van in leven te zijn, te leven in een samenleving. Het is belangrijk om geweld aan te pakken als iets dat dicht bij ons staat, iets dat we produceren en waar we vatbaar voor zijn (op verschillende manieren afhankelijk van context en historische achtergronden) en waar we verantwoordelijkheid voor dragen.

The Third Room kiest ervoor om de focus te vernauwen en te kijken naar geweld met een lage intensiteit dat wordt gecontinueerd binnen en door middel van taal. Het wil kijken naar structuren, vormen, tijdsduren waardoor geweld zijn aanwezigheid aankondigt in onze communicatie, op een interpersoonlijk niveau en via de verschillende sociale, culturele en politieke (machts)structuren waarmee we te maken hebben. Hoewel het werk binnen het domein van de choreografie blijft, wordt het sterk gevormd door het werken met taal in zijn verschillende vormen, zowel in gesproken vorm als via beelden, gebaren en geluid.

De belangrijkste vraag van het lopende werk is, hoe kunnen we samen denken en spreken over geweld met een lage intensiteit? Daarom gebruiken Christine De Smedt, Liza Baliasnaja en Theo Livesey in The Third Room dialoog/conversatie als een gedeelde denkruimte waarin bepaalde kennis, of begrip, collectief wordt gegenereerd. Ze ontwikkelen zowel gespreksformats als formele taalprocedures die te maken hebben met schrijven, herschrijven, bewerken en desubjectiveren van de spreker.

In dit stadium van hun productieproces stellen ze zich het werk voor als een reeks gesprekken tussen drie performers via fysieke, alledaagse en formele taal. Hun gesprekken zijn verankerd in drie specifieke richtingen – Low Intensity Violence van alledaagse communicatie, Low Intensity Violence van het geheugen (en de geschiedenis), en Low Intensity Violence van het benoemen.