The Singularity is near

PROJECT

The Singularity is near

First we build the tools, then they build us.

Marshal Mc Luhan

Van 8 tot en met 21 september is Sandy Williams in residentie in wpZimmer om er samen met Loan Than Ha te werken aan zijn dansonderzoek dat focust op het concept van de Singulariteit en het werken met grafische kaarten.

Volgens Ray Kurtzweil is de technologische Singulariteit (of simpelweg de Singulariteit) “… a future period during which the pace of technological change will be so rapid, its impact so deep, that human life will be irreversibly transformed. Although neither utopian nor dystopian, this epoch will transform the concepts that we rely on to give meaning to our lives, from our business models to the cycle of human life, including death itself.

De Singulariteit verwijst echter ook naar de theoretische emergentie van een supper-intelligentie op grond van technologische middelen. De capaciteiten van zo’n intelligentie zouden moeilijk te begrijpen zijn voor het menselijke brein op zich. Daarom wordt de Singulariteit gezien als een punt waarna gebeurtenissen niet langer voorspeld kunnen worden en oude interpretatieschema’s niet langer van toepassing zijn op het heden. The Singularity Is Near is een speculatie over het onvoorstelbare; een onderzoek naar accumulatie en totale insluiting. Zoals bij afval, konijnenpopulaties en informatie technologieworden de relaties en populaties zo complex dat we naar een totale verandering gedreven worden.

Sandy Williams

1979 CA
Sandy Williams (1979, Canada) woont en werkt in Brussel. Hij studeerde in 2004 af aan P.A.R.T.S. in Brussel en is sindsdien aan de slag als danser en choreograaf.

In zijn eerste samenwerkingen met Jan Ritsema lag de focus op een aftasting van de mogelijkheden en verwachtingen van het dansende lichaam (Blindspot, 2005) en op de toekomst van energie en de waterstofeconomie (Know2How, 2006).

In 2007 creëerde hij samen met Andros Zins-Browne The Kansas City Shuffle. In die performance werd het publiek uitgenodigd om de voorstelling samen met de performers te maken, via verhalen in geheime spionagestijl. De deelnemers transporteerden geheime pakjes, seinden codetaal door en controleerden anderen uit het publiek. Het was een experiment in sociale choreografie: deelnemers werden binnengeleid in potentiële verhalen en bepaalden mee de koers van hun beleving. Het was een film noir, in reële tijd gespeeld door het publiek dat tegelijk toeschouwer was.

Na deze creatie begon Williams te werken bij Rosas en de volgende zes jaar lang legde hij zich toe op het metier van beweging en performance. De focus van die jaren lag niet zozeer op het thema zelf van een creatie, maar op hoe hij dat kon belichamen, hoe hij zijn mogelijkheden, zijn achtergrond en zijn interesses kon inzetten voor zijn werk. Hij raakte nog meer gefascineerd door complexiteit en causaliteit door de ene beweging op de andere af te stemmen en door de grotere choreografische organisatie van tijd en ruimte.