PROJECT
Kidnapped
Vertrekkend vanuit de conventionele opvatting van theater als een instrument om noties van de realiteit weer te geven en mogelijk te beïnvloeden, probeert Rodrigo Batista met zijn nieuwste onderzoek na te denken over een veronderstelde hedendaagse realiteit, geboren uit het postmoderne tijdperk, dat zich de afgelopen zes decennia heeft ontwikkeld onder invloed van het neoliberale regime en de misleidende beloften van de vrije markt en de individuele subjectiviteit. Deze realiteit kan worden vergeleken met verschillende collectieve hallucinaties die de gevestigde ideeën van de waarheid in twijfel trekken en een doordringende schaduw van twijfel werpen op onze collectieve overtuigingen.
In deze context suggereert de gebruikte metafoor dat we in onze illusoire wereld van neoliberale “vrijheid” allemaal ontvoerd zijn. We worden ontvoerd door verschillende krachten: ideologieën, identiteiten, technologie, politieke systemen, gespannen relaties, concurrentie, kapitaal en ongelijkheid, om er maar een paar te noemen. Met andere woorden, we worden ontvoerd door het gewortelde onderbewuste van kolonialisme en kapitalisme, gevangen tussen de concrete en dagelijkse absurditeit van geglobaliseerde macropolitiek en het dubbelzinnige, abstracte en vaak elitaire verlangen naar oplossingen in het micropolitieke domein.
Om door deze complexe kwesties te navigeren – en om een verwesterde, vaak minimalistische en conceptuele aanpak te weigeren – verdiept Rodrigo zich in een overvloed van verschillende hedendaagse onderwerpen/problemen en vertaalt deze in theatrale, belichaamde taal, met als uiteindelijke doel een theaterstuk te produceren dat vergeleken kan worden met een mixtape: een affectieve en gelaagde compilatie van verschillende scènes/tracks/topics, ontworpen voor diegenen die zich identificeren met een ongemakkelijk gevoel van non-conformiteit ten opzichte van het regime. Zie het als een vorm van “variététheater” dat fragmenten van de politieke en mondiale realiteit en realisme probeert te onthullen en tegelijkertijd in het publiek een voelbaar gevoel van urgentie uitlokt, hen aanmoedigt om te “ontwaken” uit zowel de geseculariseerde als de hedendaagse hypnose. Met andere woorden, het wil een theatrale provocatie bieden die, tenminste in de verbeelding, kan leiden tot een collectieve redding uit koloniale en kapitalistische gevangenschap.