PROJECT

Hyphen

Danseres/choreografe Charlotte Vanden Eynde en contrabassist/componist Nicolas Rombouts doen dit seizoen een researchtraject dat zij volgend jaar zullen uitwerken in een voorstelling. Zij ontmoetten elkaar in 2015 toen zij uitgenodigd werden om samen een publieke improvisatie te doen. Er ontvouwde zich een bijzondere artistieke wisselwerking, waarbij hun beider manier van creëren veel raakvlakken bleek te hebben. Zowel Vanden Eynde als Rombouts streven naar een integere omgang met hun ‘instrument’, in overeenstemming met hun eigen zijn. Ze gaan intuïtief te werk, maar houden steeds mentale controle op wat spontaan ontstaat. Op een radicale manier benen zij het eigen medium uit. Voor Rombouts is muziek spelen instant compositie, voor Vanden Eynde is dansen denken. Bij het samen improviseren wordt dit ook sámen denken, als twee delen van hetzelfde brein die autonoom kunnen functioneren.

‘Hyphen’ is Engels voor ‘koppelteken’. Als twee begrippen door een koppelteken verbonden worden, ontstaat er niet alleen een relatie tussen beide, maar vormt zich ook een nieuw begrip, dat beide omvat. Het koppelteken staat echter ook voor de afstand tussen twee elementen of personen. Het markeert het zoeken naar een fragiel en precair moment van verbinding dat er maar even kan zijn en misschien nooit werkelijk kan bestaan.

In Hyphen zijn dans en muziek gelijk. Niet alleen is de auditieve ervaring even belangrijk als de visuele, maar ook de fysieke aanwezigheid van beide performers is evenwaardig. Samen zoeken ze naar kantelpunten waarin muziek beweging kan worden en beweging muziek. Ze experimenteren met grenzen: hoe ver laat je de ander toe om je eigen grenzen te overschrijden? Hoe kan je communiceren met iemand die een andere taal spreekt? Maar ook: kan je een compositie maken zonder het spontane van improvisatie te verliezen? Kunnen afspraken slechts uitnodigingen zijn tot het maken van bepaalde keuzes? Zo tasten zij het spanningsveld af tussen spontaneïteit en repetitie. Met Hyphen hopen Vanden Eynde en Rombouts een synergie te creëren tussen twee disciplines die vaak slechts ter ondersteuning van elkaar worden ingezet. Tegelijkertijd nodigen ze het publiek uit om samen met hen in het hier en nu te zijn en deelgenoot te worden van de mogelijkheden die elk nieuw moment genereert.

Charlotte Vanden Eynde

1975 ◊ BE

Charlotte Vanden Eynde is danseres en choreografe. Zij woont en werkt in Gent. Van 1996 tot 1999 volgde zij een opleiding hedendaagse dans aan P.A.R.T.S. (Brussel). Sinds 1997 creëert zij eigenzinnige choreografieën en performances, waarin het lichaam op een zeer beeldende en sensitieve manier centraal staat. Haar vroege werk behandelde thema’s als kwetsbaarheid, intimiteit en vrouwelijkheid. In ‘Lijfstof’ en ‘MAP ME’ zocht zij de grens met de beeldende kunst op door het lichaam als materie te exploreren. Met de solo’s ‘I’m Sorry It’s (Not) A Story’ en ’Shapeless’ ontwikkelde zij een eigen danstaal, een onderzoek dat ook resulteerde in verschillende improvisatiesolo’s op locatie. Haar laatste voorstelling ‘Deceptive Bodies’ toont een verstilde choreografie van het theatrale lichaam en wordt ook in museale ruimtes opgevoerd. Zij werkt vaak samen met andere choreografen, theatermakers, filmmakers en muzikanten. Daarnaast geeft zij regelmatig bewegingsadvies aan andere makers en leidt zij workshops gebaseerd op haar eigen praktijk.

Nicolas Rombouts

1977 ◊ BE

Nicolas Rombouts is naast componist en producer in de eerste plaats contrabassist. Sinds hij als autodidact in zijn tienerjaren de contrabas begon te bespelen, is het steeds zijn grote liefde gebleven. In 2001 begon hij aan de Jazzopleiding aan het Lemmensinsituut. Een studie die hij verderzette aan het Conservatorium van Antwerpen. In 2003 richtte Nicolas samen met Gregory Frateur de band Dez Mona op. Meer en meer zou hij zich daarbij toeleggen op het componeren van songs. 13 jaar lang zou hij dit doen, verspreid over 10 albums en een 100-tal concerten in binnen en buitenland. Daarnaast speelde hij als bassist bij groepen als BRZZVLL, Stanton, Guido Belcanto, alt-country-fenomeen Jim White en recentelijk Stef Kamil Carlens en Tom Lanoye.

Of hij nu werkt aan het opnemen van muziek van anderen, muziek componeert voor theater- en dansvoorstellingen, filmmuziek schrijft, steeds blijft Nicolas in zijn zijn muzikale ontwikkeling schilderen met klankkleuren (hoe abstract ze ook mogen zijn). Zijn muziek is erg beeldend en voor Nicolas zelf verwijst veel ervan naar steden en plekken die niet meer bestaan.