PROJECT

Er bestaat een beroemde ets van Albrecht Dürer die wordt gezien als het begin van het perspectieftekenen. Het is een vreemd beeld: een sensuele vrouw ligt op een tafel achter een raster; aan de andere kant zit een man die een reproductie probeert te maken van wat hij ziet op het vlak voor hem, waarbij hij het raster gebruikt als een referentiesysteem om vast te stellen, te meten, te zien. Hoewel het raster de vrouw wel kan vatten en fixeren, zal ze er nooit volledig door bevat worden. Haar diepte, duur, ervaringen, gedachtes… kunnen niet worden afgevlakt. Ze past gewoon niet.

In être promenée par worden de drie figuren van de vrouw, het raster en de observator gezien als een systeem. Dit systeem bevat, controleert en begrenst, maar schiet ook tekort: als we kijken naar de drie figuren tezamen, beweegt onze blik zich tussen wat wordt vastgelegd en wat daarbuiten valt, en beide zijn aanwezig. Tussen het vastgelegde en het vluchtige, tussen geometrie en ademhaling, kan een slingerende lijn worden getrokken die bestaat uit contrasten en verschuivingen. Door herhaling, in een beweging over en weer, wordt die lijn dikker en dikker, bijna als een veld. Dat veld probeert datgene wat erbuiten valt niet te vatten, maar vormt een grond om van weg te groeien.

être promenée par is een poging om een veld te laten groeien.