PROJECT

whatchamacallit een op de 19e-eeuwse freakshows geïnspireerde performance-expositie van mensen. Geen freaks als sensatie, vertier of reclamebord, geen kunstjes of trucjes, maar vijf spelers die hun lichaam inzetten als kunstobject, kijkobject, machtsobject en lustobject. In een tijd van constante digitale zelfprofilering vragen we ons af: hoe gebruiken we en zetten we ons lichaam in om geliefd te zijn of om te slagen? Hoe gaan we om met de objectificatie van ons lichaam en wat voor invloed heeft dat op ons als mens?

Het theater wordt omgetoverd tot een museale setting: een landschap van verschillende installaties van lichamen, soundboxen en schermen. Geen klassieke tribune. Je kiest zelf wie jouw blik naar zich toetrekt, als een soort live Instagram.

De spelers, vier professionele dansers, poseren hun uiteenlopende lijven. Elk ‘perfecte’ hoekje van hun lichaam wordt getoond. Elke centimeter huid wordt uitgerekt, gepord en door elkaar geschud ook het overtollig vel, de vetrollen en kraaienpoten.

Het lichaam is de essentie, techniek is de extensie. Via tv-schermen en soundboxen verbonden aan de performers ontdek je de figuurlijke binnenkant van hun dagelijkse leven en lijven. Wij horen hun afknappers, guilty pleasures, verlangens en confrontaties.

In whatchamacallit ervaren we de sterke drang om fragiliteit en wat we normaal willen verstoppen, bloot te geven. Met humor en rauwheid gaat deze voorstelling op zoek naar de ultieme intimiteit en menselijkheid tussen spelers en publiek. De voorstelling speelt op spannende balans van op je gemak zijn en de vraag ‘mag ik mijn ogen over jouw lichaam laten rollen?’